پرورش یکپارچه کودک توانا

شکل‌گیری شخصیت کودک غالبا از طریق اتفاقات ناخواسته، عوامل ناهشیار و آموزه‌های نامرئی اطراف او رخ می‌دهد. بی‌توجهی به این رویدادها و غافل شدن از تاثیر ناخواسته و پنهانی این عوامل موجب می‌شود که والدین از واقعیت موجود فاصله گرفته و به مفروضه‌های ذهنی و موهوم پناه ببرند.

فرزندان ما در اغلب موارد نه از آنچه از خود عیان می‌کنیم، بلکه از آنچه در خود پنهان می‌کنیم اثر می‌پذیرنذ؛ آن‌ها نه به آنچه که به آن‌ها سفارش می‌کنیم، بلکه به آن‌چه آن‌ها را منع می‌کنیم، بیشتر راغب می‌شوند؛ آن‌ها نه از آنچه لفظا به آن‌ها می‌گوییم بلکه به آنچه قلبا باور داریم ایمان می‌آورند؛ آن‌ها نه آنچه را مه از خود نشان می‌دهیم، بلکه آنچه را که از آن‌ها نهان می‌کنیم، می‌بینند؛ آن‌ها نه آنچه را که به زبان می‌آوریم بلکه به آنچه به راستی هستیم گرایش می‌یابند؛ آن‌ها نه به آنچه در نمود ظاهری ما، بلکه به آنچه در بودِ باطنی ما نهادینه شده است اقتدا می‌کنند.

اگر والدین بتوانند، خواسته‌های خودخواهانه و انتظارات کمال‌گرایانه خود را به نفع مصالح، شایستگی‌ها و توانمندی‌های فرزند خود تغییر دهند آنگاه به تقوای تربیت فرزند که همان پرهیز از تحمیل تجربه نازیسته خود به فرزندان است دست یافته‌اند.

این چیزی است که بسیاری از افراد جامعه از کودکان انتظار دارند: اینکه مراقب، خلاق یا کنجکاو نباشند بلکه فقط به درستی رفتار کنند. یک کودک خوب از کودکی تا نوجوانی، کودکی است که برای ما بزرگ‌ترها دردسر زیادی نداشته باشد.

آیا آنچه انجام می‌دهیم با آنچه واقعا می‌خواهیم، سازگار است یا خیر؟ آیا اعمال روزمره من، به فرزندم کمک می‌کند تا تبدیل به آن فردی شود که من دوست دارم؟ آیا مطلبی که همین الان به فرزندم گفتم، به شاد شدن و عاقل و مستقل و خشنود بودن او کمک می‌کند؟ یا آیا شیوه‌ای که برای مواجهه با این شرایط به کار می‌برم، احتمال دستیابس به این نتایج را کم کند؟ اگر چنین است، به جای آن باید چه کنم؟

برخی اوقات اطاعت مکرر با ناسازگاری مرتبط است. در مقابل سطح معینی از مقاومت در برابر اقتدار والدین می‌تواند نشانه‌ای مثبت باشد.
اطلاعت احباری: ترس کودکان از والدین، آن‌ها را به انجام آنچه به آن‌ها گفته می‌شود، بلافاصله و بدون هیچ تأملی وامی‌دارد. بسیاری از درمانگران درباره عوارض هیجانی ناشی از نیاز بیش از حد به اطاعت از بزرگسالان و خشنود ساختن آنان به اظهارنظر پرداخته‌اند. آن‌ها خاطر نشان ساخته‌اند که کودکان خوش‌رفتار به آن‌چه والدینشان می‌خواهند تبدیل می‌شوند، اما اغلب به قیمت از دست دادن خودشان.

واداشتن کودکان به درونی‌سازی خواسته‌های ما و ارزش‌هایمان، به طوری که آنچه را ما می‌خواهیم، حتی بدون حضور ما هم انجام دهند، ضرورتا بهترین کار نیست. تلاش برای تقویت درونی‌سازی یا خودمنضبط بودن، ممکن است یه تلاش برای مدیریت رفتار کودکان از طریق کنترل از راه دور ارتقاء یابد. این موضوع فقط یک نسخه قدرتمند از اطاعت است. علاوه بر این، تفاوت زیادی بین کودکی که کاری را با اعتقاد به اینکه درست است و کودکی که آن را به خاطر یک حس اجبار انجام می‌دهد وجود دارد.