تصویر مخدوش از کودکان در سریال‌های تلویزیونی

تصویری که این‌روزها از کودکان در سریال‌های ایرانی می‌بینیم، فرسنگ‌ها با تصویر یک کودک سالم و واقعی فاصله دارد.

کودکان در این سریال‌ها یا بسیار کم‌شعور و ناتوان نشان داده می‌شوند، یا بسیار حراف و آزاردهنده یا این پیام به مخاطب نشان داده می‌شود که آن‌ها کودکانی هستند که کودکی نمی‌کنند. کودکانی که در معاملات دخالت می‌کنند، برای بزرگترها به خواستگاری می‌روند، سعی در حل مشکلات و اختلافات بزرگ‌ترها دارند، حرف‌های گنده‌گنده می‌زنند و جایگاهشان در خانواده نامشخص است. البته کودکانی که فقط نقششان فحش‌خوردن و توی دست‌وپا بودن است را فراموش نکنیم.

یکی از مسائلی که این اشتباهات به ما گوشزد می‌کند، غلط‌بودن سیستم‌  آموزشی ماست که کودکانی نامتعادل تربیت می‌کند؛ کودکانی که تنها در یک چیز مهارت دارند و در مسائل مهم زندگی بدون مهارت و ناتوان و کاملا نامتعادل هستند.

انگار که سازندگان سریال‌ها فراموش کرده‌اند می‌شود از متخصصان کمک گرفت تا کودک امروز را شناخت و برایش یک نقش درست و سالم طراحی کرد.

کودکی که به برادر کوچکترش می‌گوید تو مثلا مردی، باید از من مراقب کنی، پدری که به پسرش می‌گوید تو مرد خانه‌ای باید از مادرت و خواهر و برادرهای کوچکترت مراقبت کنی. مادری که به کودکانش می‌گوید من دیگر توان حل مشکلات را به تنهایی ندارم و دیالوگ‌هایی از این قبیل که صدمات زیادی به کودکان می‌زنند نیز در این فیلم‌ و سریال‌ها مشاهده می‌شود.

کودک سالم هیچ‌گاه نباید بار مشکلات والدینش را بکشد یا سنگ صبور آن‌ها باشد یا برای کمک به آن‌ها دست به خطر بزند.

متاسفانه نظارتی از نظر تربیتی و روانشناختی بر روی نقش کودک در فیلم‌ها و سریال‌ها وجود ندارد. تا وقتی‌که این نظارت وجود ندارد، بهتر است بدانید که نقش‌ها نشان‌دهنده یک کودکان موفق و سالم نیستند. خودتان سعی کنید به نقش‌ها توجه کنید، آگاه شوید و الگوهای ناسالم را از روی آن‌ها در زندگی خودتان تشخیص دهید و اگر آن الگوها در زندگیان وجود دارند، آن‌ها را دیگر انجام ندهید.